Historia Parafii

Historia kościoła pw. św Andrzeja Apostoła
Historia kościoła pw. św ojca Pio
Kapliczki i krzyże przydrożne

     Drewniany kościół p.w. św. Andrzeja Apostoła istniał już w 1311 roku z fundacji Andrzeja Rzeszotko i synowie herbu Łabędź. Arcybiskup Mikołaj Trąba potwierdził uposażenie kościoła i w 1413 roku erygował przy nim parafię.
W 1645 r. powstał w Czerniewicach nowy, również drewniany kościół p. w. Św. Andrzeja i Św. Małgorzaty - w tym też roku był konsekrowany.
     W okresie potopu szwedzkiego wieś i kościół zostały spalone. Obecny drewniany kościół został zbudowany w drugiej połowie XVIII wieku. Wykonany jest z drzewa modrzewiowego, oszalowany z zewnątrz deskami Posiada konstrukcję zrębową. Jest jednonawowy; nawa w rzucie prostokąta z wyższym prezbiterium zamkniętym wielobocznie. Przy nim od południa znajduje się zakrystia a od zachodu kruchta. Kruchta jak i chór zostały dobudowane między rokiem 1819 a 1841 przez ks. J. K. Uchańskiego. W 1871, za czasów administrowania ks. proboszcza Wojciecha Fatrasiewicza, budynek kościoła ujęto w klistry na śruby żelazne. W tym samym roku dobudował od strony południowej zakrystię i oszalował kościół.
     Do wewnątrz kościoła prowadzą trzy wejścia. Jest sześcioro drzwi drewnianych, przy czym te, które znajdują się w głównym wejściu, są oszklone. Okna w liczbie 12, umieszczone są wysoko.
     Dach kościoła jest dwuspadowy, kryty gontem. Na kościele, nad wielkimi drzwiami, góruje wieżyczka obita blachą, w której umieszczona jest sygnaturka.
     Świątynia posiada 28 m długości, 10 m szerokości, 10 m wysokości pod dach.
     We wnętrzu kościoła są 3 ołtarze.
     Ołtarz główny, późnorenesansowy z I połowy XVII wieku jest drewniany o wymiarach 450 cm x 300 cm. Kompozycja architektoniczna ołtarza jest jednopolowa, z dwiema ornamentowymi kolumnami, na nich są umieszczone uskrzydlone głowy aniołów. W środku znajduje się drewniany, olejno malowany, Chrystus na krzyżu. Po bokach umieszczone są skrzydła o bogatym wystroju, ozdobione motywami roślinnymi. W ich górnej części znajdują się owalne obrazy, olejno malowane na drewnie, przedstawiające św. Andrzeja Apostoła i św. Teklę. Po bokach wielkiego ołtarza mieszczą się bramki dorobione prawdopodobnie podczas remontu kościoła w 1871 roku. Na ich gzymsie widoczne są fragmenty rzeźbionej ornamentacji oraz postacie dwóch ewangelistów: po prawej św. Łukasza, po lewej św. Jana. Nad tabernakulum znajdują się posążki dwóch aniołów. Krucyfiks pochodzi z ołtarza bocznego. Przeniesiony został do ołtarza wielkiego po 1763 roku, gdy rozeszła się wieść o cudach i łaskach wymodlonych przy krzyżu.
     Częścią wielkiego ołtarza jest tabernakulum. Jest to szafka drewniana zamykana na klucz. Na tabernakulum leży księga zamknięta na siedem pieczęci, na której leży baranek. Baranek leżący na księdze strzeże zapisanych i zapowiedzianych dziejów Kościoła.
     W prezbiterium przed wielkim ołtarzem wisi pochodząca z XIX wieku wieczna lampka – znak obecności Najświętszego Sakramentu.
     Ołtarz boczny po lewej stronie nawy jest drewniany, barokowy pobudowany w 1871 roku przez ks. Wojciecha Fatrasiewicza. Przedstawia św. Andrzeja Apostoła. Jest to obraz olejny namalowany na płótnie. Jego autor jest nieznany. W zwieńczeniu ołtarza św. Andrzeja umieszczony jest obraz św. Rocha.
     Ołtarz boczny po prawej stronie nawy, z wizerunkiem Matki Bożej Nieustającej Pomocy, został zbudowany w 1871 roku staraniem ks. W. Fatrasiewicza /obecnie obraz ten znajduje się w nowym kościele/. W zwieńczeniu ołtarza znajduje się obraz św. Anny uczącej kilkunastoletnią Maryję.
     W uposażeniu kościoła jest:
   - barokowa chrzcielnica z XVII wieku /obecnie w nowym kościele/;
   - kropielnica, wykonana z piaskowca w stylu renesansowym, z roku 1551;
   - drewniana ambona wsparta na jednym słupie;
   - drewniane konfesjonały;
   - organy z prospektem organowym pochodzącym z 1850 roku.
     W ogrodzeniu kościelnym w południowo – zachodnim narożniku znajduje się drewniana, konstrukcji słupowej, oszalowana dzwonnica. Zbudowana została w II połowie XVII wieku. Jest czworościenna, posiada słupową konstrukcję. W 1857 roku oszalowano ją deskami. Kryje ją wysoki, namiotowy dach gontowy.